بررسی سبک نثر عبهرالعاشقین

سبک در اصطلاح ادبی، بررسی ویژگی¬های مشترک و مکرّر در آثار شاعر یا نویسندۀ دوره¬ای خاص است. یک اثر ادبی را از جهات گوناگون می¬¬توان مورد بررسی سبک¬شناسی قرار داد. بیشترین پژوهش¬ها در سبک¬شناسی به بازشناسی سبک زبانی، ادبی و فکری مؤلّف اختصاص دارد. این پژوهش بر آن است تا به صورت تحلیلی-توصیفی به بررسی سبک کتاب عبهرالعاشقین روزبهان بقلی، به عنوان یکی از مهم¬ترین متون منثور عرفانی در قرن ششم، بپردازد تا موجبات آشنایی خوانندگان را با این اثر ارزشمند فراهم سازد. روزبهان بقلی شیرازی با بهره بردن از سبک نثر فنّی از جمله کاربرد فراوان سجع، اثر خود را به شعر نزدیک کرده است. از بارزترین ویژگی زبانی آن، می¬توان به کوتاهی جملات و بسامد زیاد واژگان عربی اشاره کرد. تشبیه و استعاره نیز برجسته¬ترین صور خیال این اثر به شمار می¬رود و از لحاظ فکری هم باید گفت از آنجا که روزبهان یکی از نمایندگان جریان عشق عرفانی می¬باشد، عشق و انواع آن و تجلّی جمال الهی، موضوع اصلی نثر عبهرالعاشقین محسوب می¬شود. این خصوصیّات، آن را در میان تمامی آثار قرن ششم متمایز ساخته است و سبک شخصی خاصّی را برای روزبهان پدید آورده است.